Köyün tam ortasında, en gözde yerdeydi o ev. Tarihi duruşu, asaleti, Osman’ın doğup büyüdüğü, alt katında bakkalının bulunduğu, merhum Ali Dede’nin (Baltacıoğlu) eskiden zahire olarak kullandığı, içinde kocaman beğelin* bulunduğu, içeride oturan gençlerin sığamayıp beğele* oturduğu, duvarında Trabzonspor posterlerinin eksik olmadığı, Yakup Dedenin her sabah ekmek almak için ekmekçiyi beklemeye geldiği, Hasan Dayı’nın (Tuncay’ın babası) Osman’ın dilinden ”Haçan Ağa” olduğu, her akşam gençlerin toplandığı, hatta sabahtan akşama, bazen de sabahlara kadar oturdukları ve daha aklıma gelmeyecek kadar çok şeyin yaşandığı anıların olduğu, köy halkının en uğrak yeri olan ve anlatmayla bitiremediğim ve bitiremeyeceğim bu evin yerinde, şimdi dört tane direğinden başka eser yok.

Tabii ki Osman burayı boş bırakmayacak, burada düşündüğü yeni projeleri var; kamelya vb. yer gibi. Yani orası yine köyün ve köylünün en uğrak yeri olmaya devam edecek (zaten yine de öyle). Haydi hayırlısı diyelim…

*beğel: Türkçe’de ambar anlamına gelir. İçinde buğday, un vb. şeylerin saklandığı tahtadan yapılan, kapaklı büyük dolap.